viernes, abril 29, 2005

UNO MAS...

Hoy se cumple un año más de la muerte de mi abuelo Meme, la vida sigue su curso y nosotros lo único que podemos hacer es una misa y rezar porque su alma descanse en paz.

Con Meme, aprendí a ser paciente, nos llevaba a la peluquería a mi hermano a mi primo y a mí y nos pelaba un ruquito que se tardaba como cuatro días, y que además te rasuraba la patilla y la parte de atrás con navaja, a la antigua usanza, terminando con un magistral toque de alcohol, para que nosotros respondieramos como mi pobre angelito, cuando se pone el aftershave.

Con Meme, aprendí a hacer aviones, pacientemente se sentaba los domingos, tomaba una hoja de la agenda de Mamá Gelita y nos hacía unos aviones pocamadre.

Con Meme, aprendí que era importante caminar después de comer, cada vez que terminaba de comer caminaba dos horas en el pasillo para la digestión.

Con Meme, aprendí a tocar meditación en el órgano.

Con Meme, aprendí a que hay que ser generosos con nuestros invitados y tener mucha, mucha comida en la mesa.

Con Meme, aprendía a apreciar la música cubana y la de Lobo y Melón que siempre motiva a bailar.

Con Meme, aprendí a boxear, siempre daba indicaciones, del jab y del gancho al hígado, incluso Mamá Gelita todavía tiene una guardia espectacular.

Con Meme, aprendí que la familia es lo más importante.

Con Meme, aprendí un sinfin de historias que hasta la fecha me dan risa, y frases célebres como "chavo eres víbora o eres tarántula?" mis amigos le decían que?? ah, nada que eres medio tarántula jeje

Con Meme, aprendí que tienes que levantarte temprano para poderte peinar mejor...

Con Meme, aprendí que la vida es una fiesta y que unos alcoholitos le ponen sabor y ritmo a la vida.

Con Meme, aprendí a que con las mujeres hay que ser discreto, muy discreto y que la sopa no se sirve caliente, se sirve hir-vien-do.

Con Meme, aprendí que los hombres, eventualmente, también ayudan en la cocina, partiendo jitomates, o haciendo ensalada de manzana o también haciendo chiles en vinagre con Elena Colliere

Con Meme, descubrí el dolor de ver a un ser que quieres postrado en una cama de hospital.

Con Meme, descubrí que hasta el último momento de vida puedes ser simpático. A punto de morir, le preguntaba que como estaba, me sonreía y me decía muy bien, me acabo de echar una coquita chavo, tu que tal???

Con Meme, aprendí lo importante que es un padre para sus hijos, lamentablemente eso lo vimos cuando se fue.

Con Meme, aprendí que hay que guardar los centavos como si fueran pesos para que a la larga, gastes los pesos como si fueran centavos.

Con Meme, aprendí lo orgulloso que puedes estar de tu abuelo, de sus orígenes, de su superación y de su cariño por sus inquietos nietos.

Con Meme, aprendí a recibir mi domingo y a querer a los animales

Con Meme, sigo y seguiré mi vida,

Gracias Meme.....

RULETA RUSA

La ruleta rusa es un juego para los muy hombres, para los machos, esos que no le tienen miedo a perder la vida, el juego consiste en poner una sola bala en el tambor (el tambor de la pistola es en donde se metían las balas), así que sólo pones una bala en uno de los 6 espacios que tenían las pistolas de antaño, le das vueltas al tambor sin saber en donde queda y (que chistoso) te pones la pistola en la cabeza y disparas el gatillo esperando que no te toque la bala, probando tu hombría y tu valor.

El día de hoy falleció Mariana Levy, jamás pensé que tal noticia me conmovería, en realidad es resaltar la situación que hoy en día se vive, se calla y se ignora, sin embargo creo que el hecho de que la misma era chava, te pega más, porque, lamentablemente, te hace recordar que en esta ciudad, además de tener teatro, cine, bares, antros, y miles y miles de ocpciones, también tenemos muchas cosas negativas y también tenemos la paranoia y el miedo de salir a la calle, porque literalmente no sabes si vas a regresar vivo a tu casa.

Cuando me fui del país por un rato, de las cosas que más disfrutaba era saber que no tenía que estar cuidándome invariablemente las espaldas, saber que lo más que te podía pasar era que te bolsearan, nada comparable como cuando me bajaron de mi coche con una pistola en la cabeza, la preocupación y la angustia que te produce no poder comunicarte con tu familia o con un amigo que supuestamente iba a estar en un lugar y no está es indescriptible, (claro he de confesar que yo soy un paranoico desmedido y por lo mismo esto me afecta más que a una persona -normal-) prefiero no acordarme de las veces que me asaltaron pero por lo menos cinco sí.

Hace casi un año que se realizó la marcha por la paz, en donde nos manifestamos por la situación del país, en donde literalmente me horrorizé de saber las historias que ocurrían en México, hace no mucho decidí programar y planear mi vida inmediata (confieso con toda sinceridad , que fue muy a mi pesar)en este país, juro que lamentablemente hoy no lo sé....

De que sirve trabajar y partirte el lomo si en cualquier momento te cortan la vida así de tajo, se acabó.

Hoy en día, vivo en los aviones, aquí y allá, pero siempre al regresar a la Ciudad de México, tengo la sensación de estar en mi casa, en mi lugar, en mi habitat, con mis amigos, mi familia y mi aire.

Lo único que no entiendo es que carajos estoy esperando para moverme definitivamente de esta ciudad, no sé si estoy esperando que maten o secuestren a algún conocido, no sé si estoy esperando a tener (el suficiente) dinero para poder empezar en otro lugar, o no sé si estoy bien imbécil, lo único que sí sé es que hoy en día en esta pinche ciudad todos vivimos jugando la ruleta rusa a diario................

Y por cierto quien coños me ha robado el mes de abril????

5000

OK, dijimos que cada mil celebraríamos, así que bueno pus ya la hicimos.
propongo una celebración formal para todos los que interactuamos por este medio
que opinan???
5000, de verdad 5000 caun,
Cinco mil visitas,
Cuando empecé a escribir jamás pensé, en tener audiencia, trato (cuando escribo) de no pensar en ustedes, porque es mucho más dificil escribir sabiendo que expones muchas cosas, pero al ver el contador que (de repente) sube, de verdad que agradezco mucho que lean este espacio, no sé si sean muchos o pocos, al final no importa lo importante es que ahí están y que vienen así que }
viene
viene
viene
quebrándose
quebrándose.....

miércoles, abril 27, 2005

MAÑANA...

Después de muchos y muchos recuerdos, de nostalgias irremediables, de amores y desamores, de experiencias buenas y malas, de satisfacciones e insatisfacciones, de heridas y cicatrices que realmente están ahí permanentemente surgiendo en los momentos (casi siempre) menos adecuados, recordando y evocando algún dolor de esos que (medio) se olvidan con una botella de tequila. Pero que permanecen con nosotros siempre, a veces torturándonos y haciéndonos recordar lo mal que lo hemos pasado, saliendo del closet cuando menos lo esperas.

Es necesario reflexionar y pensar que afortunadamente la vida sigue, por supuesto que tendre(mos) que enfrentarnos una y otra vez a la misma, con todo el miedo que ello implica pero con decisión, lo podre(mos) hacer hoy mismo, o mañana o dentro de cuatro años, eso depende de tu valor y de cada uno.

Siempre he tratado de mantener una actitud positiva ante la vida, lo cual desde luego no es fácil, sin embargo, a pesar de todas las historias que pueda (s) tener, jamás me arrepiento de lo que he hecho, siempre trato de hacer, concuerdo con Sabina: No hay nostalgia peor, que añorar lo que nunca jamás sucedió....

Hay que tratar de hacerlo, intentarlo, dejar los miedos, y salir adelante, a fin de cuentas la historia, por lo menos la mía, me ha demostrado que cuando pasas a una etapa distinta de la vida, al recordar la pasada te ríes y te acuerdas con cariño y piensas que la etapa anterior era más fácil, la vida es dura, de eso no hay duda, sin embargo hay que tratar de vivirla al máximo, y de no preocuparnos por cosas o situaciones jaladas, que a fin de cuentas tienen solución.

También a fin de cuentas tenemos que crear y vivir experiencias, para poder disfrutar la vida, caray, de eso se trata la vida, de disfrutarla, es tan claro y tan difícil..... espero juntar las experiencias más chidas para poderlas vivir una y otra vez, tal y como trato de hacerlo (a veces me sale muy mal) por lo menos para verlas cuando al final del tunel de la vida salgan recreadas las imágenes más padres de la vida, mi vida.

No me conformo y sigo adelante, no quiero ser mediocre, quiero mucho y más y seguiré tratando y esforzándome por alcanzar lo que quiero, por que tengo la firme convicción de que tengo alguna remota posibilidad de lograrlo y esa remota posibilidad se transforma en la pequeña y grande esperanza que me alienta a seguir trabajando y chingándole para llegar a donde quiero. (ok, creo que ahora sé porque no tengo vieja, si soy insoportable jeje)

Ya lo dice el sabio proverbio árabe: -si tiene solución, de que te preocupas y si no tiene solución pues también de que te preocupas-
What it has to be, will be, u just follow your heart and your mind too.

Saber que se puede
Querer que se pueda
Quitarnos los miedos
Sacarlos afuera
Pintarte la cara Color Esperanza
Tentar al futuro con el Corazón.................

lunes, abril 25, 2005

JAMAS ...

Jamás pensé que existieras,
Jamás pensé conocerte,
Jamás pensé encontrarte,
Jamás pensé, que fueras tan increible
Jamás pensé, que me llamaras,
Jamás pensé, convivir contigo,
Jamás pensé, compartir contigo,
Jamás pensé, dormir contigo,
Jamás pensé que fallaría,
Jamás pensé conflictuarme,
Jamás pensé, tocar el cielo,
Jamás pensé, sentir tu cariño,
Jamás pensé, que tu alma, fuera más bella que tú,
Jamás pensé en respetarte y admirarte tanto, en tan poco tiempo
Jamás pensé en besarte.
Jamás pensé decir esto,
Jamás pensé tenerte entre mis brazos
Jamás pensé que me cambiarias la percepción
Jamás pensé, en querer detener el tiempo una eternidad.
Jamás pensé en querer vivir por tu sonrisa,
Jamás pensé en querer morir por un beso
Jamás pensé decepcionarme de tí...
Jamás olvidaré..............
Jamás pensé ....
Juro que Jamás lo pensé

Gracias a la vida...

viernes, abril 22, 2005

WORK, WORK,WORK

Queridos todos, no he podido escribir con tanta frecuencia como lo venía haciendo, debido a que he tenido una carga excesiva de trabajo, prometo tratar de ponerme al corriente, por lo pronto tengo que dormir porque estoy exhausto, es decir ... antes ahusto, por su comprensión, gracias
su charro negro

DONDE QUEDO MI CANTIMPLORA.....

León, Guanajuato.
Evidentemente, el calor es quien, en gran parte, ha contribuido a la remembranza que he de narrar en esta ocasión.

Caminando por las calles de Acapulco, León e Irapuato, Guanajuato, por poco me derrito, el calor que se siente es in-so-por-ta-ble y eso que a mi me -encanta- el calor, lo prefiero mil veces al frío. En fin....

El miércoles tuve que ir al D.F. para recoger algunas cosas del trabajo y venirme a leon, mi hermano me comentó del blog de Salvador Leal, (mismo que incluiría aquí, si supiera usar el maldito código html o esa cosa), acerca de la primaria, lo ví y yo también entre al link que puso, del Instituto México, no vi las fotos que me dijo mi hermano y que bueno si no me pongo a llorar. buaaaaa

Las fotos eran del primer día de clases.
El primer día de clases del Glorioso Instituto México, tiene una gran carga de emoción para toda la familia, lo anterior, primero porque tenías que descubrir en que columnas de las 456 de la Escuela estaba el grado que ibas a cursar ese año, una vez descubierto el grado tenías que ubicar los 7 u 8 salones que comprendían dicho grado, y después de eso toda la familia se avocaba a buscar tu nombre en las listas de estos 7 u 8 salones de tu grado, ahora, este movimiento lo hacen 2000, niños y papás a la vez, por lo que resulta un poco complejo, por aquello de los empujones y mamás histéricas que necesitan urgentemente saber en que salón iba a estar su angelito, ver tus nombres y apellidos.

Tú como buen niño previsor, por supuesto sabías las características especiales de los profesores titulares de cada salón, así, por ejemplo el del 31 era muy buena onda, el del 55 era un perro igual que el del 40, el del 61 sólo le importaban sus viajes igual que al del 33, la del 17 era un bombón, la del 26 estaba guapetona, la del 24 era una maldita etc. etc. etc.

Así que una vez que sabías el número en tu cabecita de niño, podías perfectamente imaginar que año escolar te esperaba, ahora viene la segunda parte, el maestro no lo podías cambiar y tampoco a tus compañeros, una vez que había pasado la euforia de saber en que salón estabas tú, tenías que saber cuales de tus cuates estaban contigo en el mismo salón, lo cual desde luego podría facilitar o empeorar el panorama, porque, claro, también podía quedar contigo algún enemigo acérrimo de los cuales mijitos por supuesto, nunca faltan, y le dan un toque especial a la vida.

Recuerdo que Jose Luis Ibarra, papá de mis hermanos gemelos, siempre nos decía este año ustedes dos van a estar juntos y al siguiente ahora no y así lo anterior, porque él se llevaba mucho con los maristas pero muy pocas veces le atinó, pero sí le atinó. Aunque sea una vez.

Dentro de los recuerdos imborrables que tengo de la primaria, sin duda alguna, se encuentra mi cantimplora, tengo que aceptar que me cagaba llevar cantimplora, claro mi imagen de chico rudo se veía ligeramente afectada con una cantimplora de plástico con tapa roja, que mi mamá tenía a bien marcar poniendo ROGER SOREQUE SALON 46, y que posteriormente por el uso iba acompañada con un pequeño pedazo de plástico para que no se derramara el agua, generalmente de jamaica, en los útiles escolares, que dicho sea de paso, más de alguna vez pasó.

En realidad, no me molestaban mucho (es decir los caníbales de mis compañeros) por mi cantimplora, más bien era un pedo mental mío, sin embargo hoy en día creo que no me molestaban, porque tampoco tenían pena alguna en tomarse el agua cuando hacía un calor como los de ahora y yo dejaba la cantimplora en el salón durante el recreo, siempre jugaba futbol, por lo que mi pensamiento era, primero juego futbol, me canso y cuando llegue al salón, me refresco con mi agua de jamaica que traigo en mi ridícula cantimplora, porque había algunos tetos, que se la colgaban al cinturón con un aditamento especial con el que contaban aquellas cantimploras de antaño. Y la verdad eso era demasiado para mí y para mi imagen....

Sin embargo más de una ocasión, llegué después del recreo y descubría con horror que algún hijo de su tal por cual, se había bebido, mi agua de jamaica, de mí cantimplora y además había dejado sus babas en la misma, lo cual siempre se me hizo y se me hace hasta la fecha muy poca madre....

Hoy caminando por León con un calor aprox de 40° y después de haber recordado lo platicado con mi hermano extrañé mi cantimplora, pero malas noticias, ya le pregunté a mi mamá y dice que no sobrevivió ninguna de su especie.....

Ahora tendré que tomar en vaso térmico ni pex.....

martes, abril 19, 2005

EVOLUCION ACAPULQUEÑA

Acapulco Guerrero, 19 de abril de 2005
Asì es jovenes, despuès de haber renegado de la patètica existencia del dìa del señor, el lunes en la mañana salì al bello puerto a trabajar (guacala)
En fin creo que es la primera vez que estoy solo en acapulco, normalmente salgo a trabajar solo, sin embargo acapulco solitario es otro cantar.
Aun recuerdo cuando ìbamos a casa de mi tìo Ricardo Mateo y mi tìa Lucero con mis papàs, mi mamà nos tomaba de la mano a maurice y a mì y nos ìbamos a caminar a la playa del princess que està (todavìa) enfrente de la casa. En ese entonces la playa era solitaria y todavìa podìamos recoger alguna que otra concha de mar, las cuales hoy por supuesto son inexistentes, mi papà nos alcanzaba despuès, porque se quedaba a trabajar unos dìas màs.

Recuerdo que mis primas Jessica, Maricruz, Paola y su amiga Nancy, nos torturaban con la coreografìa de Flans, Bazar, y la del Boulevard, buehhhh llegò un momento en que me sabìa los pasos, pero mi machismo radical, me impidiò mostrar dicho conocimiento jeje. Tambièn recuerdo que los papàs llegaban borrachos a las 3 o 4 de la mañana y que mi tìo a esa hora se metìa a nadar.

Despuès vinieron los tiempos de pubertos en Acapulco, còmo olvidar que Hèctor del Villar se cruzo desde el piso 26 de un cuarto a otro en el Romano Palaca, o su intento suicida despuès de una borrachera del NEWS, o cuando Romàn el gordo pareja, les decìa a las gringas, hi my name is Roman like Romantic jajaja, hasta el dìa de hoy le seguimos llamando asì, o cuando para lo ùnico que alcanzaba era para un jocho de paladium y en el afàn de quedarnoslo, el perseguido que lo traìa se cayo y el jocho terminò en el pavimento, o cuando el pichi se tomò la cerveza debajo del agua, para emular a Benjamin el de Living las Vegas, o cuando las gringas que nos habìamos ligado nos dijeron es que no sabemos que les pasa a los mexicanos lo ùnico que dicen es i love you, y nosotros les dijimos, nombre es que depende de que tipo de mexicanos conozcas, por ejemplo nosotros somos estudiantes de la universidad y en eso llega el gordo y les dice hi whats your name, did you know that i love you?? bueno de esas hay mil, las pornogràficas no las publico por respeto al publico lector...sòlo dire que al primer table dance que por lo menos yo y otros 5 compañeros entramos en nuestra vida, fue al tabares de acapulco......uuuhuuu

Acapulco se ha tranformado mucho, ya no es aquèl puerto paradisiaco al que venìa Elvis, Hugh Hefner, Liz Taylor, sin embargo creo que tiene un sabor muy mexicano aquì ves contrastes, tal y cual es nuestro paìs, ves desde la màs tràgica y devastadora miseria como la opulencia de los Camil, paseando en super yates o Helicòpteros, aquì vive el Sol Luis Miguel y muchos màs, Acapulco tiene la virtud de tener para todos los gustos colores y sabores.

Acapulco se ha transformado, no sè si para bien o para mal, un dìa es muy poco tiempo para poder juzgar, sin embargo dicha transformaciòn la comparto, yo me he transformado mucho, muchìsimo, de aquellos dìas que venìa con mis papàs hasta el dìa de hoy que vengo solo por trabajo, y que tengo que cuidarme por que estoy enfermo de la garganta....
El punto es que el paso del tiempo a todos nos pega, para bien o para mal, supongo que nadie dirá, (o mejor dicho quiere aceptar), que es para mal, pero who knows??? esperemos que para bien, por lo pronto estoy tranquilo porque.
ONLY GOD CAN JUDGE ME
2 PAC
PEACE

domingo, abril 17, 2005

SUNDAY BLODDY SUNDAY...

Otra de las ventajas más que tienes cuando trabajas en la empresa familiar es poder trabajar de 12.00 del día a 8 de la noche y tomarte un break de 8 a 10 para después trabajar de 10 a 2 de la mañana, eso mijitos, es priceless, es tener ganas de sacar adelante el trabajo..... y/o también de partirte la madre verdad???

Lo patético es poderte dar cuenta en tu little break de 8 a 10 de la noche que no existe peor día que el p. domingo para no tener vieja......
seguiremos informando

YO ME BAJO EN ATOCHA.....

Me había resistido ha escribir sobre este tema dada la nostalgia inevitable que me provoca, cuando alguien menciona España, siempre me transporto a esos días de gloria en que la única preocupación era la escuelita (que tuvo su grado considerable de dificultad) y el saber donde disfrutaríamos una noche más en las noches madrileñas.

Me fui total y absolutamente solo, persiguiendo un sueño que originalmente era en alemania, sin embargo dado el clima y las facilidades otorgadas para estudiar en España, bueno me fui para la madre patria.

La primer impresión fue muy curiosa,llego a España con Diego Fernandez Arroyo, quien fue y es uno de mis gurus en la vida, a quien conocí un año antes en Acapulco en un congreso de Derecho Internacional, en fin me presenté de traje en julio, obviamente madrid era un infierno, me ve y me dice bueno que estás tu loco o que??? porque coños traes traje, bueno porque es una entrevista seria y así es en México, ok, no te preocupes, me dio un pequeño tour por la universidad y me dijo te vas a pasar el mejor año de tu vida, no te preocupes por nada cualquier cosa yo te ayudo mano (imitando un mexicano malísimo)lo de la beca, no hay bronca ten esta carta y llevala a rectoría, nos vemos en octubre, suerte y si puedes traeme un tequila vale??

Regresé a México, ansioso de que llegara el día, me iba el 6 de octubre para pasar el aniversario de mis papás aquí en Mx, el 11 de septiembre sucedió la tragedia que todos recordamos, y el pánico se apoderó de todos, el punto es que cuando me iba después de haber echado la lágrima cuando me despedí de mis papas, mi hermano y mi noviecita, antes de entrar al avión, veo a un brother árabe con turbante, y pensé ahora sí ya me llevó la calaca, bueno ni modo que me raje ahorita porque hay un árabe noi??? , ni pex, pa arriba.

Llegué y Abraham, primo de Laurita Yessin, me hizo el paro cañón, no tenía bronca en que me quedara en su estudio, sin embargo no era nada espectacular ni bonito, así que traté de buscar algo más chido, pero eso de andar buscando en el segunda mano se volvió una pesadilla, así que opté por las relaciones interpersonales de la maestría le pregunté a dos o tres brother, entre ellos Miguel Bretón, quien me ofreció su casa también y quien hoy en día es uno de mis brotherzasos del alma.

Me aceptaron en un colegio mayor que es una residencia de estudiantes, estaba muy chido y era mixto, así que veías cada cosita por ahí que bueh.... pero, siempre hay un pero, no te dejaban entrar despues de las 12, no podías recibir visitas, y la neta era como escuelita y yo quería hacerme hombrecito (jajaja, que wey estaba me cae, el punto es que de haberme quedado, estoy seguro 150% de que me hubiera quedado ahí,es decir a vivir en España, porque había muchas españolitas interesadas en realizar intercambios culturales sobre todo porque sólo había 2 mexicanos, pero a no el imbécil de rogerito quería crecer y se fue... maldita sea).

Ok, Miguelito Corral, necesitaba un roomate para su pent-house eran 4 mexicas, 2 de hermosillo, 2 de guadalajara y su charro negro, fui a una dizque entrevista con Villo y me quedé, y además me aperré la mejor recámara (chilango power, marcando terreno).

La convivencia se fue haciendo pesada, claro vivir con 4 changos no es cosa fácil, pero en fin..., después se fueron acomodando las cosas y ya lavaba y trapeaba, eso sí nunca pude planchar, la neta no se me dió que quieren que diga. hacia mis super pastas y por supuesto mi especialidad huevos en todas sus variantes (p.p. disfrutó de dicha especialidad huevos revueltos con jamón, papa, champiñones, queso, lo que hubiera..)

La escuela estaba pocamadre, en realidad, yo no quería estudiar 5 años de la libre fue suficiente, pero la verdad es que nos exigían y bastante, una super banda de mexicanos en la complutense y venezolanos, chilenos, colombianos, franceses, un suizo, 3 o 4 españoles, bastante surtidito.

Miguel Bretón y yo nos hicimos muy amigos y salíamos a todas partes juntos, teníamos muchas cosas en común (nos encantaba tragar y admirar a las bellas españolas que abundan... lo juro)

Fiesta, tras Fiesta, tras Fiesta, tras fiesta, con decir que nos demandaron los vecinos por escandalosos y tuvimos que ir a la corte española a defender nuestra libertad de expresión jajaja, las caminatas interminables de plaza del sol a la casa, correr en el parque del retiro, pasear por la ciudad universitaria, los martes de paella, los jueves del palacio de gaviria, los viajes, mis hermanitas del puerto de Santa María, el chuletón del asador Donostierre, las tortas del almendro 13, las cenas que organizábamos que parecían de la ONU, las babes, los amigos, la complutense, mis amigos que se quedaron allá y los que están hoy en día como el perro del mal, sandrita y su familia gitana que cantaba en las cuevas de murcia, el flamenco, el cante hondo, las corridas en las Ventas, la plaza de la gran maestranza,las clases de derecho anglosajón con Colin y Victoria, Blanca, Sandra, Anna, Judith, los antros de fuencarral, la paella de heron city, las fiestas de la sociedad de estudiantes mexicanos en España ahh y el flamenco, de verdad que ver a una mujer bella bailar flamenco es uno de los placeres más grandes de la vida.

Cada una de las cosas que escribo necesitan 2 o 3 posts, sin embargo ayer que fui a ver a Miguel Bosé, pasó por mi mente todo esto y no lo había escrito así que aquí queda atrapado para la historia, mi historia que sigue avanzando..... a veces quisiera haberme quedado atrapado allá...

....................México me atormenta, Buenos Aires me mata... yo me bajo en atocha, Yo me quedo en Madrid

sábado, abril 16, 2005

QUATRO MILE...

El equivalente a 10.95 AÑOS
100 VECES MÁS QUE LOS LADRONES DE ALI-BABA
1273.23 VECES EL VALOR DE PI (PI???)
2 veces el número de años Después de Cristo
el equivalente a 571.42 enanitos de Blanca Nieves.....

4000, and counting
Vamos muchachos....
Gracias por visitar el blog de su Charro Negro,
P.D. DAMN IT, La inspiración se acaba............

Dedicatorias especiales a
MOGA, P.P, DALYA, EDGAR, SALVADOR, OSCAR, BESSY, MAGALY, VERO, JUAN JO CHUPEC, EDGAR, ORLY, AZU, DANY, PONCHO, Y A MI MAMA Y MI ABUELITA, QUIENES EN PRIMER LUGAR DEJAN COMMENTS Y EN SEGUNDO LUGAR, CLICKEAN LA PAGINA POR LO MENOS 40 veces al día, (por una módica cantidad jejeje) VIELEN DANK ¡¡¡¡

THX GOD AN OUTLAW...

De verdad que es increíble como pasan los años, hace 10 años ya, hace diez años, que ininterrumpidamente (claro excepto causas de fuerza mayor) que acudimos una banda considerable, por lo menos de nuestros -amigos-,a nuestra comida anual, en donde se puede realmente exaltar el orgullo de ser de donde somos, de ese sentimiento de pertenencia que nos une, de compartir anécdotas del pasado y del presente ahhhh¡¡ y por supuesto exagerar de lo bien que nos va en el presente y de que brillantes e indispensables somos en nuestro trabajo.

Lo triste, realmente es que, creo que esta es la primera vez que me siento tan, tan ajeno, supongo que a más de uno le habrá pasado, el hecho de sentirte perteneciente a un grupo y después sentir que simple y llanamente no tienes absolutamente nada que hacer ahí, que los intereses o por lo menos las pláticas te dan una señora flojera que ni opinar quieres, porque estás pensando "cómo es posible que discutan estas cosas"

Con el corazón en la mano, puedo afirmar que nunca me sentí parte completamente del grupo, pero sí algo, por lo menos un poquitillo pues... pero ayer fue una película distinta, puede, y sólo puede, ser que en virtud de haber seguido un poco enfermo no tomé como de costumbre se toma en ese tipo de eventos sociales, es decir lo normal es que lleves a un conductor designado, dada la calidad de bulto con la que te despides, sin embargo no lo creo, al menos del todo.

La mayoría de mis super -amigos- ya está casado, las niñas más chavitas, tienen 3 hijos, todo mundo tiene compromiso y yo ni a vieja llego, creo que eso nos da una perspectiva distinta de la vida, el hecho de que ellos hayan optado (por voluntad propia o forzados) por seguir un camino determinado, desde luego que implica una visión distinta de la vida, y el hecho de que todos lo estén haciendo, efectivamente te hace cuestionarte si lo que tú estás haciendo que es distinto a lo que hace ttoooooda la mayoría, es lo correcto. Pero es que de verdad están de flo-je-ra...

La duda, desde mi perspectiva es sana, el dudar y cuestionarte, siempre reforzarán tu convicción y lo que pretendas hacer, así que ayer dudé y me sentí un poco blue, sin embargo el día de hoy, estoy más comvencido de lo que hago y siento que voy bien, eso claro desde mi punto de vista, puede que no lo compartan muchas personas lo cual desde luego me vale un soberano cacahuate, con todo respeto digo no??.

Lo que me llama la atención es como he(mos) podido sobrellevar tantos años, tantas cosas que al final del día te cuestionas tanto....en fin... creo que es la vida, la que siempre nos enseña cosas y nos abre los ojos.

Así que hoy en día, agradezco a Dios de ser un Outlaw....
see ya¡¡

jueves, abril 14, 2005

FISHING....

Primero quiero reconocer que el hecho de pensar en cualquier posible tema sin groserías ha sido realmente un dolor en el trasero ok. Sigamos...

El día de hoy conocí a una garota brasileira, (es decir un bombón brasileño) 1.55 piel apiñonada, ojos verdosos, pelo negro azabache, cuerpo es.pec.ta.cu.lar ¡ que mujer¡¡, bueno las circunstancias del encuentro son bastante chuscas, pero he de advertir para todos los fans, No, no fue en un despacho contable ok?? sigamos.

Platicando un poco de la vida y del amor, (cálmate platicador) le pregunté, oye vamos a ver tu eres una niña muy bonita, eso ya lo has de haber escuchado miles de veces, ok, que es lo que buscas en un hombre ..... y su respuesta fue genial...

Mira morocho,(imagina un acento brasileiro y la batucada. ah y mi cara de estúpido, mientras todo el cafe me volteaba a ver pensando y este como le hizo....yo sólo podía ver sus labios, que me decían bésame, pero tuve que poner atención si no como contestaba...) supongamos que tú eres un pez; cosa fácil soy piscis, ok, supongamos que tienes a muchos peces a tu alrededor ok, (pensé que me iba a decier cual quieres ser, y yo estaría atrapado entre foca, manatí, ballena, pez globo, o buehhh) y tú sabes que existe la posibilidad de que una de las muchas cosas que parezcan comida, sean una carnada, ok, que necesitaría tener el anzuelo para captar tu atención primero y después para tratar de comerte lo que tiene el anzuelo.

Mmmmmmmh, el anzuelo, en primer lugar debería de ser colorido que me llame la atención, bonito, que tenga destellos salvajes, pero a la vez tiernos, necesito que la carnada esté bien puesta, bien segura, vaya que parezca que te quieren pescar por lo menos no? y ya en otro orden de ideas, necesito que mi mujer sea guapa, inteligente y adaptable a cualquier circunstancia es decir Todo Terreno. Busco una mujer que se asemeje a un Hummer, no a un ferrari ni a un jaguar, los cuales no son todo terreno, capisci.

jajajaja que lindo, (inserte mi cara de ahhhhhhh¡)Muy bien mi niño, ahora yo te voy a contar que es lo que necesito ver en el anzuelo.


La analogía me pareció interesante, creo haberla oido alguna vez por ahí, sin embargo creo que de repente sirve el ejercicio, sobre todo para aterrizar las ideas que tienen ellas acerca de nosotros,
queremos a alguien Caballero(y eso como se ve o con que se come, o lo mejor, no es un caballero, no me abre la puerta, bueno en el siglo pasado puede ser y el detalle siempre es bueno, pero por eso vas a descalificar a alguien ??) bueno, Honesto, Trabajador (claro para que pague siempre no?), Sincero, y que me Quiera, ahhh y de Buena Familia (cuando hoy en día los que tenemos familia somos los raros de los cuates) en fin queria compartir la anécdota.

Lo que quiere ella en su anzuelo, es información clasificada. lo siento.
Al parecer lo logré un post sin una sola p.....alabra soez
gracias querido publico..
p.s. no pude escribir panico escenico II por que de verdad que necesita un par de buenas groserías.... solo por hoy

BAD WORDS....

Mamá: Cómo te fue ......
Bien ya pude pagar eso, lo que pasa es que este pendejo me dio mal el número....

Maurice:
Roger, vienes por favor.... si ay voy...
R: que pedo, M: oye sinceramente quiero decirte que estás diciendo muchas groserías y que las dices incluso, (pero que pinche irrespetuoso soy) delante de mis papás y te vale madres y eso no está bien. Así que te suplico que no digas groserías por lo menos enfrente de ellos cabrón.
Roger: Si papá, digo Maurice, jaja, es que me confundí por la barba, R, piensa: ahora resulta que desde que tiene vieja este puñal, (es decir mi hermano) ya es muy pinche educadito no???

R: 10 minutos después, piensa: La verdad es que sí soy bastante groserito, buehh.... eso lo explica mi primaria junto a Marcelino Champagnat y la represión de la cual éramos objetos en nuestra casa. ..... claro, que niñito cabrón, aguanta no decir groserías durante tooooda una tarde y noche en su casa, por eso al llegar a la escuela era imprescindible decir todas las groserías que pudieras para calmar al mounstruo groseril que habita en todos y cada uno de nosotros, además mis hermanos del CUM me deben entender perfecto, simplemente hay ocasiones en que un "pendejo" o un "hijo de la gran pp.... ......" es insustituible o no??

Pero buehhhh. con 30 años encima es ridículo echarle la culpa de eso a los Maristas o a mi entrenador el Wero, quien a los 8-9 años,antes de entrar a la cancha y después de haber rezado un padre nuestro un ave maría y un Marcelino Champagnat; ruega por nosotros, nos decía :
"Ahora sí cabrones, vamos a romperles la madre",salíamos asustados de las palabras del entrenador, pero que bien jugábamos.
Tengo la mala costumbre de hablar con groserías, siempre tengo el tino de decirlas (según yo) en el lugar apropiado para que la gente se ría o salga algo chistoso, curioso etc. etc.
Ciertamente tengo un chip que no sé en donde carajos se encuentra el cual apaga las groserías, y no salen por más que quieran, antes dicho chip, se accionaba al momento de entrar a la casa, pero no más, necesito encontrar el interruptor urgentemente.

Claro que al hablar con amigos es válido, y además necesario decir un par de groserías bien dichas y disfrutadas, pero ok, lo acepto, estoy exagerando un poco.

Ayer hablé con una amiga me dijo que había leido este blog, y que también se lo había enseñado a su mamá, (bueno pero es que a quien chingados se le ocurre) perdón perdón, pero es que de verdad.....

El punto es que la mamá le preguntó oye y porque escribe tantas groserías, bueno porque así es él mamá,mmmmta que fresa resultó la mamá ahora. pensé,.. ahora reflexiono bueno alomejor tienen razón.

Así que por salud mental y como un mero experimento tratare de no decir groserías. en un periodo de 24 horas,(bueno así empiezan los alcohólicos no??? sólo por hoy) así que no me tienten por favor

Muchas gracias hijos de la ch....imoltrufia....

miércoles, abril 13, 2005

GOLFING....

No, en esta ocasión, no debe de traducirse como Golfeando, digamos que ese deporte ya lo hemos practicado con anterioridad con resultados significativamente productivos.

En esta ocasión, quiero dejar constancia de la primer lección de Golf que he recibido en mi vida.
El maestro: Ponchito Sandoval
El alumno: Su Charro Negro

Cita: Miércoles 19:00 horas

Lección: Número Uno.
Pon tus pies como si estuvieras en un sube y baja, un péndulo y tuvieras que estar perfectamente equilibrado, flexiona tus rodillas un poco, no flexiones el codo izquierdo, gira la cintura para que agarre fuerza la pelota, no gires las piernas porque pierdes el eje.

Alumno piensa : ahhhhh????
Maestro, Ok, ve como lo hago, se coloca, muy seguro, resalta las indicaciones dadas y como Tiger Woods un tirazo,
Alumno piensa: mmmmm, de aquí a que logre eso pero bueeeeh, hay que empezarle.

Corecciones y correcciones
Una cubeta
Resultado: una muñeca ligeramente lastimada
un ego dañado
una nueva aventura
una amenaza para Lorena Ochoa.......
Seguiremos informando...

SPECIAL DEVELOPED SINS

Ya honramos (un poco) a los Dones que nos fueron entregados, por otro lado las fuerzas del mal, también nos jalan a ciertos pecadillos de los cuales también somos conocedores, los pecados que desarrollamos con cada acción que sabemos que está mal hecha, pero que igual hacemos, he incluso disfrutamos, creo que ha quedado claro el honor que le hago ( o mejor dicho hacemos, no se sientan tan libres de pecado) a la Gula, el comer es un placer indescriptible para mí ( y al parecer para muchos más de los que yo pensé), sin embargo quiero rendirle honor a mi Pereza, pocas cosas me rompen las balls, tan cañón como levantarme temprano, no lo soporto, me caga, y cada vez que puedo, trato de fomentar esa maldita costumbe, después viene el arrepentimiento y el no me rinde el día, (en especial los fines de semana, en que desarrollo más este pecado).

Sin embargo no puedo pararme temprano, lo extraño es que ahora no puedo entender como atendí a las clases de 7 de la mañana en la libre y salía a las 10 de la noche, es incomprensible para mi pobre entender en estos momentos de mi vida, cuando me duermo, parezco tronco, mi mamá siempre me dice que tenga cuidado en los aviones o trenes (cálmate aventurero.....) porque me pueden robar la cartera y quien sabe que otras cosas y yo ni por enterado.

Ok, lamento reconocer y decir que a pesar de que el mundo esté tan mal y que exista mucha hambre e injusticias etc. etc. etc. si el dinero no fuera un issue, yo antes de ayudar a la humanidad tendría mi porsche negro (obvio) en la cochera de mi super depa, seguro es un pecado nada más que no se en cual encuadrarlo, y bueno como al parecer no existe un supuesto de la realidad que se aplique exactamente al caso, utilizaré una vez más mi carta de abogado, así que no existe delito sin el tipo penal (que es la descripción exacta de la conducta ilícita considerada como delito) es decir que por lo menos por eso, estoy libre de toda culpa.... ni modo.

p.s. i feel a little disturbance in the force,
but right now, the force is with me...........

PANICO ESCENICO I...

Abril 1989, México D.F.
Recuerdo que estaba enojado porque no pude ir a Cocoyoc con Fernando Gutiérrez, amigo de la secundaria quien tenía una casa más o menos, pero unas hermanas y primas y unas amigas de las hermanas y de las primas.. que si ameritaban la vuelta, por lo menos en ese entonces.

Me quedé porque teníamos que grabar el disco del CAIM, es decir del Conjunto Artístico del Instituto México, un año antes, había quedado impactado al ver tocar al Michael Cruz, la batería, él era hermano de Manolo Cruz y entrenaba con nosotros futbol, era bastante malito, pero cómo tocaba la batería el brother uuuuufff, le pedí que me enseñara lo básico (FM, escúchalo....ya vamos a poner el botoncito..) quede prendido de la bateria y tomé clases y el año siguiente ya era el bataco oficial del CAIM, grupo que NO Y RECALCO NO ERA UNA RONDALLA, como me chingaban mis amigos con que era de la rondalla, el grupo era un conjunto artístico en donde se conjugaban voces e instrumentos chidos oK???

En fin, teníamos que grabar disco, originalmente lo tenían que grabar los de la generación anterior (ellos eran los meros meros) pero -pa variar- no hubo presupuesto, así que con tanta lata que dio Paco Cervantes -el director- le autorizaron el presupuesto un año después y no le quedó más remedio que grabar el disco con nosotros que éramos digamos... no tan buenos.

Empezamos a grabar y era super emocionante cuando te ponían los audífonos y se aislaba el sonido de tu instrumento, no manches, yo me sentía Lars Ulrich, o Phil Collins, claro yo tocaba otro tipo de éxitos como DEJA, LAS PALABRAS, EL REY DE LA NOCHE, y OLVIDO DE EMMANUEL, que rolón ...

Después alguien sugirió a PACO que el grupo de instrumentos grabaramos una rola sin las voces, a fin de cuentas ya estaba el estudio y grabábamos como 26 horas al día, así que ... aquí empieza lo bueno...... Paquito, no sé porque azares del destino escogió la super prendida rola de PARA AMARNOS MÁS, efectivamente esa que canta(ba) Mijares, y estaba audicionando para ver quien la cantaba, yo no quería audicionar porque la neta me daba pena, pero después de oir al elegido, No no era NEO, en esta historia era USCANGA, pensé no manches, te juro que yo canto mejor PACO, ahh pues órale vente haber que tal la haces y bueno me escogió. (maldita sea mi suerte y la hora.....) Y canté (sin fuente de inspiración -porque para ese entonces no había tenido noviecita santa, por lo que no sabía que era amar, aunque sin saberlo estaba a punto.-)para amarnos más, inmortalizando mi voz en un LP, que hasta la fecha guardo muy escondidito pero lo guardo.

Bueno después de eso descansé unos días y cuando llegué a la escuela me sentía Bon Jovi, claro yo ya había grabado un disco y la inmensa mayoría de los mortales nunca conocerían un estudio de grabación en su mugrosa vida, cuando en el primer ensayo me dijo Paco, a tienes que cuidarte la voz porque vamos a Cantar en vivo en el festival del día de las madres................... Madres..
To be continued....

REMINISCENCIA HISTORICA

OK, estamos de acuerdo que cuando los españoles cambiaron a los indígenas (es decir, a nuestros ancestros) espejos mierdas, por el valioso oro que tenían los aztecas, era porque los espejitos les deslumbraron, porque era novedad, porque era algo diferente, porque brillaban chido, pero a fin de cuentas nuestros grandes ancestros (digo no sé que tanto se hayan tardado los weyes tampoco) al haberse dado cuenta de la pendejada que habían realizado pararon de hacer tales intercambios.
Bueno la metáfora queda perfecta, la experiencia siempre es importante porque nos enseña los errores que cometimos, en el pasado, siempre lo vemos en retrospectiva porque al parecer cuando tomamos la decisión, estuvimos (como no wey) plenamente seguros de que la decisión que tomamos es la más acertada.
Hasta ahí todo va bien, pero cuando ya sabes que es lo que está pasando y vuelves a repetir una y otra vez el patrón, aun a sabiendas de que lo que haces está mal hecho, pues entonces estás bien pendejo............ Miguelito despierta cabrón, lo que estás viendo (o mejor dicho viste) es un espejismo ok, es-pe-jis-mo. No vale, No sirve, NO niño eso NO.

martes, abril 12, 2005

HASTA LA BURGER....BOY O KING??

Estoy hasta la madre de sentirme gordito, me caga, no lo soporto más, en donde habrán quedado los días de gloria en donde tragaba como pinche marrana y nada sucedía, incluso los entrenadores nos decían que comiéramos más porque quemábamos muchas calorías, those days are gone. Shit.

Imágenes
1.- Rogerito, edad aproximada 7-8 años, en Acapulco con mi tío Ricardo Mateo mi familia se había ido a pescar, yo preferí quedarme (a comer, a huevo¡¡) Mi tío dijo tu pide lo que quieras mijo, ok, al momento de ordenar la cuarta docena de camarones al mojo de ajo, mi tío voltea y me dice ay mijo, mejor esperamos a que llegue tu papá, no te vaya a hacer daño, no hay fijón tío, no mejor si los esperamos, mmmta madre ok, llega mi papá y a los 2 segundos tengo 12 camarones más.

2.- Rogerito, edad 12 años, mi mamá hacía una pila como de 20 milanesas para la comida, yo juro que dejaba de comer, porque me daba flojera masticar pero me tragaba como 5 o 6 milanesas......diario

3.- Rogerito, aparece en un cuadro conmemorativo que le realiza mi tía paty a mis papás con motivo de no se qué, con un plato y dos piernas de pollo... toooda la pinche familia en el plato tiene una piernita, algun mensaje secreto???

4.- Rogerito, edad 18 años, Puerto Rico, después de un arduo día de vacaciones llegamos a comer frijoles con puerco un plato grosero, todos acaban yo pido el segundo plato, la banda se queda estupefacta y cruza apuestas a que me lo acabo o no me lo acabo, a huevo que me lo acabé...

5.- Rogerito, edad 27 años Hermosillo Sonora, mi amigo Marco me dice no mijito, te va a salir cola cabrón, te estas volviendo vaca, ya bájale a la carne, desayunaba, comía y cenaba tacos de mashacha..

6.- Rogerito, edad 28 años, Madrid, España, almendros 13, oye hijo que eetás comiendo musho eh¡¡ cuidao¡¡¡ el brother que preparaba las tortas pensó que me iban a sacar en ambulancia pero nel...

7.- Rogerito, edad 28 años, Mexido D.F., 28 años recalco porque no es una edad muy común para adquirir la enfermedad denominada "gota", el doctor me dijo, no Roger, tu problema no es de ahorita es como de 28 años atrás.

Tendrán algo que ver estas imágenes ????
P.D., Perdón pero me tengo que ir a cenar jeje

lunes, abril 11, 2005

VISUALIZACION I

WHITE SANDS
ARIZONA

Estamos ella y yo, terminando de correr por el desierto blanco, exhaustos, 10 kms bajo el sol es mucho pedir, a lo lejos se ven llegando nuestros compañeros también exhaustos pero de pedalear sus bikes, 40 kms, en efecto es un entrenamiento de triatlón. Nos encontramos a medio camino, todo mundo bebe agua y se moja todo el cuerpo para sentir un poco de alivio del calor que hace en Arizona...

Estamos recuperados y ella me reta a tomar la bicicleta, el camino: una carretera igual de desierta, recta, interminable, el tiempo: el que pudieras a máxima velocidad, dos o dos minutos y medio máximo. El grupo se emociona y empieza a realizar apuestas (recibe mas apuestas ella).

Nos preparamos un minuto ajustamos las bicicletas, nos ponemos el casco y yo me baño todo en agua, para soportar el calor, estamos listos, el grupo se emociona y dan la salida, empezamos casi igual trato de concentrame en una canción para -segun yo- motivarme, pero no se cual, entre lo que escojo, ya se me fueron 6 o 7 segundos ella se adelanta, tiene la mirada fija y concentrada en el objetivo: el horizonte, por fin elijo mi canción y me meto a la carrera igual o más concentrado que ella, sentía el aire caliente y el deseo de seguir pedaleando nos miramos fijamente una fracción de segundo, al final no importó el resultado (yo gané, por media rueda y con todas las apuestas en mi contra), nos bajamos y nos abrazamos.

Al voltear vimos un oasis, los dos pensamos que la existencia del mismo se debía a la fatiga que sentiamos, pero igual fuimos a averiguar, llegamos y efectivamente había agua, no tan cristalina, pero fresca e inesperada, nos mojamos todos, empezamos a jugar, llegó el primer beso, el calor es insoportable, nos quitamos (le quite) la ropa, estamos completamente desnudos y empiezan las caricias, constantemente nos tenemos que mojar, porque todo se siente caliente, es algo muy rico, siguen las caricias, suben de tono y los dos estamos felices de lo que está a pnto de suceder.

Sin embargo pareciere que los dos al mismo tiempo tenemos la misma visualización: la maldición del desierto, ¿cómo?, si la maldición del desierto, no han oido de tal maldición???

To be continued........

AL MENOS 3

Cuando trato y logro recordar momentos de mi infancia, siempre vienen a mi mente, los domingos en la mañana o los viajes largos (de 4 o 5 horas) a Acapulco que frecuentemente realizábamos, ambos escenarios siempre cuentan con un denominador común: la música de fondo que acompañan irremediablemente al recuerdo, desde bebes, mis papás (mi papá sobre todo) siempre inculcó a sus hijos el amor por la música, y en las mañanas de todos los fines de semana siempre, siempre, siempre, había (y hasta la fecha hay) Música, algo curioso era y es que a mi papá le encanta la música instrumental. Y no precisamente es la música que oyes en liverpool o en el palacio haciendo tus compritas, sino una música cargada de energía, de ritmos distintos, de armonía y de sentimiento, y también siempre de guitarras, instrumento que mi papá toca desde joven.

Así mi hermano y yo conocimos desde niños, entre otros a The Ventures, The Shadows, Marvin, Clapton, Hendrix, BB King, y por supuesto al master latino SANTANA.
La primer rola que me llegó al corazón fue Samba pa' ti, no me la podía quitar de la cabeza, incluso medio la tocaba en la guitarra y la ponía una y otra y otra y otra vez, Oye como va, no me gustaba tanto, pero al paso del tiempo le he ido agarrando cariño, después Jingo, Evil ways, Black magic woman, uuuuuuuf, en fin, eso mis niños eso es música y no pedazos.

La canción de -Europa-, sin lugar a dudas es una de mis top 5, cuando oigo Europa simplemente me transporto a los mejores momentos de mi vida para musicalizarlos y ponerle mucho sabor.

El día de ayer tuve la fortuna de estar presente en un concierto más de Carlos Santana, lo que más me gusta es la capacidad de transmitirte un sentimiento con la guitarra y con las percusiones que lo acompañan, claro a mí me encanta todo lo que tenga que ver con congas, maracas, bongoes, tumbas, güiros, drums, timbales, etc. etc. El ritmo que imprimen estos jóvenes es asombroso, por supuesto mi hermano y yo no podíamos estar quietos, siempre moviendo el pie las manos emulando los redobles y los ritmos que salían del escenario, bailando y cantando como locos (bueno nada raro).

Mis papás maravillados, mi mamá estuvo bailando tooodo el tiempo y claro que eso es para nosotros un milagro hecho realidad que disfrutamos a cada momento, mi papá estupefacto sólo sentía la música tan adentro que únicamente podía mover la cabeza tratando de seguir con la mente (supongo) la melodía y el feeling que sólo Santana puede dejar en una canción. Caro también disfrutó el concierto, sin embargo creo que como no se sabía todas las canciones, no lo pudo sentir tanto como nosotros, sin embargo creo que ya aprendió cómo se baila el ritmo de Santana con las clases de baile que recibimos de la niñita que estaba enfrente de nosotros o no mi Caro ??? Pero bueno creo que nuestro país quedó bien ante los ojos franceses por lo menos en cuanto a organización del evento y comportamiento ejemplar de los mexicanos. Claro después de haber vivido en el mismo recinto el concierto de Guns and Roses en donde tenías que cuidarte hasta la cartera pues esto no tiene nada que ver......

Lo que más llamó mi atención fue en Primer lugar: La energía positiva que siempre desprende y transmite Santana, y los mensajes de Luz, Esperanza, Unión, Tolerancia y Respeto a todo pero sobre todo a la mujer, y esa maldita manía de ser Feliz, la cual comparto y trato con mucha convicción de proyectar en mi vida, y en Segundo lugar: La Magia que puede crear Santana con su guitarra, y precisamente esa misma Magia hace que la música cruce fronteras de tiempo y espacio, así pues la música de Santana ha impregnado a varias generaciones por lo menos 3, es impresionante percatarse que a un concierto acudan, abuelos, papás y nietos, juntos a escuchar la magia de la música que cuando se hace bien y con el corazón Simplemente Trasciende.....

REMEMBER: MAKE SOMEBODY HAPPY, MAKE SOMEBODY STRONG, DALE LA MANO AL QUE SE CAYÓ
SANTANA BABY ¡¡¡¡¡ UUUUUUHUUUUU

domingo, abril 10, 2005

GARRIK.....

REÍR LLORANDO

Viendo a Garrik —actor de la Inglaterra—
el pueblo al aplaudirle le decía:
«Eres el mas gracioso de la tierra
y el más feliz...»
Y el cómico reía.

Víctimas del spleen, los altos lores,
en sus noches más negras y pesadas,
iban a ver al rey de los actores
y cambiaban su spleen en carcajadas.

Una vez, ante un médico famoso,
llegóse un hombre de mirar sombrío:
«Sufro —le dijo—, un mal tan espantoso
como esta palidez del rostro mío.

»Nada me causa encanto ni atractivo;
no me importan mi nombre ni mi suerte
en un eterno spleen muriendo vivo,
y es mi única ilusión, la de la muerte».

—Viajad y os distraeréis.
— ¡Tanto he viajado!
—Las lecturas buscad.
—¡Tanto he leído!
—Que os ame una mujer.
—¡Si soy amado!
—¡Un título adquirid!
—¡Noble he nacido!

—¿Pobre seréis quizá?
—Tengo riquezas
—¿De lisonjas gustáis?
—¡Tantas escucho!
—¿Que tenéis de familia?
—Mis tristezas
—¿Vais a los cementerios?
—Mucho... mucho...

—¿De vuestra vida actual, tenéis testigos?
—Sí, mas no dejo que me impongan yugos;
yo les llamo a los muertos mis amigos;
y les llamo a los vivos mis verdugos.

—Me deja —agrega el médico— perplejo
vuestro mal y no debo acobardaros;
Tomad hoy por receta este consejo:
sólo viendo a Garrik, podréis curaros.

—¿A Garrik?
—Sí, a Garrik... La más remisa
y austera sociedad le busca ansiosa;
todo aquél que lo ve, muere de risa:
tiene una gracia artística asombrosa.

—¿Y a mí, me hará reír?
—¡Ah!, sí, os lo juro,
él sí y nadie más que él; mas... ¿qué os inquieta?
—Así —dijo el enfermo— no me curo, no me curo y no me curo;
¡Yo soy Garrik!... Cambiadme la receta.

¡Cuántos hay que, cansados de la vida,
enfermos de pesar, muertos de tedio,
hacen reír como el actor suicida,
sin encontrar para su mal remedio!

¡Ay! ¡Cuántas veces al reír se llora!
¡Nadie en lo alegre de la risa fíe,
porque en los seres que el dolor devora,
el alma gime cuando el rostro ríe!

Si se muere la fe, si huye la calma,
si sólo abrojos nuestra planta pisa,
lanza a la faz la tempestad del alma,
un relámpago triste: la sonrisa.

El carnaval del mundo engaña tanto,
que las vidas son breves mascaradas;
aquí aprendemos a reír con llanto
y también a llorar con carcajadas.

JUAN DE DIOS PESA, éste es garrik ok???

viernes, abril 08, 2005

LAST DANCE

Cuántas veces he(mos) encontrado la necesidad de suplicar, al cielo, que el tiempo se extienda, que no pase, o que lo haga muy lentamente para poder disfrutar el momento maravilloso que vivimos


Cuántas veces he (mos) tratado de concentrarnos tanto para poder captar en un instante, con todos nuestros sentidos el pedazo de vida que estamos viviendo, para llevarlo con nosotros durante nuestro camino que sigue, y en el momento preciso, sacarlo del disco duro y recordar el olor, los sonidos, la mirada, los amigos, el lugar y todo lo que nos rodea


Cuántas veces he (mos) tenido que ir a un lugar, a un evento determinado, sabiendo que cuando salgas del mismo nada será igual, porque sabes que todo cambiará, cuántas lágrimas he (mos) guardado para tratar de disimular nuestra tristeza o alegría o el sentimiento que sea pensando que hacemos bien en no mostrarnos tal cual somos


Cuántas veces he (mos) tenido que decir adiós, a una persona que quieres tanto y que sabes que por las circunstancias del trabajo, personales, o simplemente de la vida va a estar muy muy difícil que se vuelvan a encontrar.


Cuántas veces, sin saberlo te despides de una persona, pensando verdaderamente que lo vas a ver mañana y mañana ya no está.


Desde chiquito detesto las despedidas, las evito, el decir adiós me cuesta mucho trabajo, aun recuerdo el método que usaba mi prima Iliana con su mamá cuando tenía que regresarse a Alemania, en el Aeropuerto decían, ok, nos vemos mañana para comer, pretendiendo que nada pasaría, que mañana se irían a comer como lo hacían durante todo el tiempo que mi prima estaba en México, sin embargo sabiendo que no era cierto, que probablemente pasaría un año antes de que se volvieran a encontrar. Hay veces, muchas, que me ha pasado lo mismo con muchos amig@s, y siempre (no sé porque tengo esa maldita manía) trato de recordar el último instante en que nos encontramos juntos, platicando, igual pretendiendo que no va a pasar nada y que nos veremos como siempre al día siguiente sabiendo que no pasará.


Sin embargo, al recordarlos nunca me acuerdo de ese instante, sino me acuerdo de las risas y de las pláticas interminables, de las borracheras, y de las experiencias que vivimos juntos, aunque de vez en cuando salen esos recuerdos del disco duro, y entonces respiro profundo y recuerdo el el olor, el lugar, mi sentir, y el último instante, la última mirada cruzada, el último beso y la sonrisa del último adiós.


So long, baby so long


thx LV, 4 the touch

SPECIAL GIVEN GIFTS


Creo que existen cosas, Dones, que son evidentes en cada quien, cada persona es única e irrepetible en el mundo y cada una está dotada de Dones especiales que le fueron entregados por quienes quieran creer, en mi caso considero que Dios me entregó ciertos Dones, cada uno de nosotr@s tenemos un(os) dones especiales, que siempre hemos sabido que cuando podemos lo explotamos, para bien de la comunidad o para nuestro propio bien, que nos hace sentir bien con nosotros mismos y con los demás.

Dentro de mi Cosmovisión, siento que al final, (entiéndase el final como se quiera entender) tendremos que rendir cuentas (incluso a nosotros mismos) precisamente de los Dones que nos fueron entregados, es decir: oye mijito tú bien sabes que tenías este don y este otro, y además nunca hubo duda ( o por lo menos eso esperamos) de tu parte ni de parte de los demás de que ese don en especial te pertenecía, ok, pregunta: ¿ qué hiciste con esos dones?

Los aprovechaste, ¿para qué ?, ¿cómo? , ¿con quién? , ¿los compartiste?, o simplemente lo dejaste ahí escondido en otro de tus cajones de recuerdos, y de vez en cuando al acordarte recurrías a ellos y los desempolvabas.

Cuales son tus Dones incluso habrá gente que todavía no los descubra, its about time¡¡ y una vez descubiertos, abiertos, desnudos, que hacemos con ellos, cuando los utilizamos y para qué ?.

Ahora, existen Dones que son digamos para la tribuna, para la demás gente y existen otros que son para ti, estoy reflexionando que tanto he utilizado mis Dones para los demás y que tanto para mí, si fueras tú un amigo tuyo cómo te caerías, bien, muy bien o excelente, ya utilizaste tus Dones para ayudarte a ti mismo?

Que podemos hacer para mejorar, para cambiar para bien, para seguir nuestro camino.

Ay veces que me siento como Garrik,
No me curo, no me curo y no me curo
Yo soy Garrik, cambiadme la receta.........................

MESSAGE DELIVERED

Parece que de repente el cielo se apiada de ti, te ve, y dice bueno parece que este muchachito no entiende con señales, que por más evidentes y claras que puedan ser no las capta, entonces, piensa mandarte un ángel para que entregue un mensaje, no una simple señal que supuestamente son las que estamos esperando pero que luego no vemos ni porque estén enfrente de nosotros.

Un mensaje, claro, preciso, sin lugar a dudas, el cual es literal, con todas sus palabras, cuando ese ángel que envía el cielo entrega el mensaje tan claro, no queda más que hacer un alto, pensar y sacar tus conclusiones de vida.

Entiendo que podría cantarme la canción de Me olvidé de Vivir, pero juro que únicamente con una enfermedad (aunque sea insignificante como la que me aqueja ahora) puedo medio y aclaro –medio- parar, no entiendo porque tengo esa necesidad no de caminar rápido como Ernesto Canto, ni de Correr Rápido como Carl Lewis, sino de Volar como el Concorde, intuyo y muchas veces me percato certeramente que por emprender el vuelo tan rápido y tan seguido pierdo cosas buenas y malas, muchas cosas, sin embargo pienso que con mi vuelo gano experiencia, esa que no ganas en libros, ni en concursos, ni con las medallas, o apapachos de nadie, simplemente vuelo de vida, son horas de vuelo que para mí valen más que muchísimas cosas.

Creo que ahora entiendo un poco a mi padre quien dice que soy insaciable, y que qué pedo conmigo.

Sin embargo el mensaje fue muy claro y necesito bajar la velocidad, pensar un poco y concluir para seguir mi camino y vencer (me) en la lucha que comencé concientemente desde hace aproximadamente unos 15 años.

Agradezco al cielo el que volteara a verme, y por supuesto agradezco a mi amiga-ángel quien entregó el mensaje de forma clara y precisa.
Gracias Magaly, alguna vez me envió tu papá contigo, te acuerdas, no sé quien te envió conmigo, pero seguro fue de arriba, con cariño Rog

jueves, abril 07, 2005

3K

OK, cada mil celebramos, ahora estoy un poco enfermo pero de todas maneras.......
(Aquí inserten una imagen de un dj, negrito -como yo-, prendido, scratcheando el disco en el cual realiza ritmos chidos para que su servilleta invite a toda la banda con el mic)
Whos in da house, some body scream...............................
PUMP IT UP
PUMP IT UP
PUMP IT UP
LETS HAVE SOME FUN, but later coz, right now im fucked up..

Gracias a tod@s por visitar este blog¡¡¡
see ya ¡¡¡¡¡

KRANKEN....

Noch ein mall....
Cada año por tradición familiar me enfermo k-bron de catarro o de anginas o algo así
Ya llegó mi hora
Me siento de la burger king
Hablé con el doctor y ya me mandó 5 medicinas
Necesito estar bien para el sábado y el domingo que es el concierto de SANTANA BABY ¡¡¡
UHUUUU

miércoles, abril 06, 2005

APOYO.....

El día de hoy tuve la oportunidad (por fin.....) de ver a mi (otro) hermano gemelo Dany Langre, jugar en el abierto mexicano de Tennis, que bien juega el muchacho, quizás le de la oportunidad de jugar conmigo un par de sets jeje. El buen Dany, comparte cancha en el dobles, nada más y nada menos con Leo Lavalle, chance y lo han oído nombrar no??? Bueno pues en un par de años, oirán hablar de Dany Langre el presagio es infalible en fin.....
Parte fundamental de la vida de un deportista y (bueno de un ser humano, en general) es el apoyo que le es brindado a través de la vida por toda la gente que lo quiere y que comparte sus triunfos, que lo impulsan a seguir adelante, realizando críticas constructivas. o destrucitvas de vez en cuando porque no?? Ahora me viene a la mente la implacable crítica de mi señor padre cuando jugábamos futbol, nunca quedaba satisfecho, aunque odiaba reconocer que sus puntos siempre eran fundamentados y con cierta carga considerable de razón.
Algo que llamó mucho mi atención el día de hoy y que además me dio mucha alegría es ver como la familia Langre se reune para apoyar a Dany, los abuelos, papas, hermanos, cuñada, novia, tíos, tías, primos, y uno que otro colado como su charro negro, todos estuvimos presentes, con la consigna de alentar a Dany y a Leo, mostrando apoyo, cariño, mandando buenas vibras a los jugadores y esperando una victoria más.
El apoyo es parte fundamental en la vida de cualquier ser humano, el hecho de estar presente y mostrar interés por las cosas de los demás, es signo de que esa persona(s) te importa(n) , y que quieres demostrar esa importancia de la forma que podamos, en el caso presente era simple y llanamente estar, claro que nadie puede entrar a la cancha para bolear de forma magistral la pelota como Dany, sin embargo, el apoyo brindado es precisamente para que el mismo tenga la confianza y la seguridad de que ahí está la gente que lo quiere y que le importa, pensando en que él es capaz de hacerlo bien y después mejor y que si falla, no importa, ahí estamos para darle ánimo para seguir adelante con el proyecto de vida que ha escogido.
Así hoy reflexioné sobre el apoyo que todos hemos recibido en un momento dado de las personas a quienes queremos, cómo hemos pensado que determinada persona no nos podría fallar y que nos iba a brindar su apoyo y resulta que al final No, y lo más sorprendente cómo personas que en tu vida pensaste que te fueran a apoyar salen y se la rifan contigo apoyándote y estando presentes, lo cual desde luego suma o resta puntos para las relaciones humanas que, de forma al parecer imperceptible, todos los humanos tenemos y llevamos bien o mal.
Agradezco a la familia Langre la lección y reflexíón recibida.
Felicito a mi hermano gemelo Dany Langre Rosado por la victoria obtenida, fruto por supuesto de años y años de entrenamiento arduo, del cual su familia ha sido testigo y apoyo fundamental
Por último agradezco a Mi papá a mi Mamá y a mi Hermanito todas las muestras de apoyo que me han brindado y que me brindan día con día. Sé que soportarme en sí es una muestra de apoyo con la humanidad.
A los demás hermanos que tengo les doy gracias totales.
El apoyo que he recibido de todos y cada uno de los que me quieren siempre está conmigo y estará ......
He dicho.

INSPIRACIÓN....

Bueno y porque estás escribiendo tanto, me preguntaron.
Bueno y porque chingados no???
Que no ven que la inspiración así como llega se va,
Bueno y porque ahora escribes de chile manteca y mole
Bueno porque así sale, porque este blog es para compartir, pero la mayor parte del mismo va para los anales (de quien?????) de la historia, de mi historia en resumidas cuentas, cuando empecé a escribir el blog, pensé que era una oportunidad para compartir pensamientos abiertos al foro de la www, sin embargo hoy en día escribo pensando en que algún día tendré el tiempo suficiente (cuando viejito) para leer y re-leer, los pensamientos que cruzan por mi mente, en algun momento dado, claro que los mismos cambian, mal estaría si no, nadie puede ser toda la vida lineal ni cien por ciento congruente, así que básicamente me vale madre o como dice el buen Alex Lora (quien lo sepa ya lo sabe)................................................................................................ esto es pa mí ya se chingaron jejeje

ESPIRITUALIDAD

El día de ayer fui a ver la movie de Constantine, tiene cosas interesantillas, la fui a ver justo después de haber terminado de leer el libro de Diablo Guardián, tomando en consideración las dos vertientes que de cierto modo manifiestan que el infierno está aquí (bueno con el calor que hace en estos tiempos, parece no haber lugar a dudas.....) he pensado un poco en el asunto, en realidad esa idea no fue nueva para mí.
Creo que de alguna u otra forma muchos sabemos que el infierno puede estar aquí, y lo más preocupante es que el infierno puede estar única y exclusivamente en tu mente. Que fuerte. En fin, creo que en el fondo la película como el libro tienen un mensaje claro y preciso, el hecho de que, de acuerdo a la biblia, a las sagradas escrituras, Jesucristo haya venido a la Tierra a dar la vida por los humanos, significa que hemos sido perdonados por el pecado original, cometido por Adán y Eva, (claro está que el pobre de Adán fue inducido por la malévola Eva, ok, eso a nadie le extraña jaja).
Ahora bien, estamos perdonados, sin embargo si ya estamos perdonados, entonces para que chingaos portarnos bien, si a fin de cuentas estamos perdonados no?? para que tenemos que ser buenos y bien portaditos, si a fin de cuentas nos van a tratar como a cualquier basura que ande por ahí de hojaldra de jamón.
Y bueno tanto en la movie como en el libro, como en la biblia se hace referencia a que efectivamente puedes estar perdonado pero que la vida eterna se gana a pulso, con sacrificio y con obras buenas (ups) y que si bien puedes ganar la vida eterna, también puedes ganar la muerte eterna.
Ya sé que este tema puede ser muy trillado a veces hasta pasado de moda, sin embargo no está de más pensar que puede ser que además de que exista un infierno y un cielo en la Tierra, existan el cielo y el infierno de toda la eternidad, claro que ya depende de la imaginación que uno pueda echarle, creo que la descripción que hace Dante de los 7 niveles del infierno le ha de haber tomado un par de adicciones antes de escribirla pero en fin.
Alimentar el espíritu NO es malo, alimenar el espíritu ES necesario, aunque no vayamos a misa o a confesarnos estar bien con tu alma con tu yo interno resulta fundamental para poder desempeñarte mejor en todos los aspectos de la vida.
Cada vez que menciono estos temas no puedo evitar dejar de pensar en Walo mi maestro de 6to, ya lo han oido muchas veces, pero es que en sexto de prepa, entrar a ver el video de pink floyd con las luces apagadas a la capilla y a toooodo volumen, estupefactos, pensando no manches, ahí da la misa el padre Chuchito y de repente estar frente al Televisor escuchando The Wall, que pedo, cuando acaba el video, Walo dice, Muchachos como hemos visto y apreciado hay diversas formas de adorar al señor, siempre y en todo momento lo podemos hacer, lo cual por supuesto ayuda a nuestra espiritualidad.
p.s. creo que voy avanzando, en otras circunstancias y tiempo no habría podido dormir pensando en los demonios y seres infrahumanos que salen en la movie, pero o tenía mucho sueño o ya me estoy volviendo bien cabron jeje.....

martes, abril 05, 2005

SENTIMIENTO DE PERTENENCIA II

Hoy más que nunca extraño mi equipo de futbol, claro el de cuarto de prepa, ese equipo de verdad que era invencible, si bien no ganamos el torneo de fuerzas básicas, el espíritu que se respiraba y la comunión y energía era indescriptible.

El hecho de sentirte perteneciente a un grupo es un sentimiento muy padre, claro además nosotros habíamos convivido desde la primaria en realidad era una gran familia desde hacía mucho tiempo.
Sin embargo esa EDEPREM (nombre que se le daba al torneo nacional de los maristas) tuvo un sabor peculiar, los entrenadores -tuvieron la gran idea- de mandarnos en tren, llegamos todos desvelados al tren y al momento de salir los tres equipos representativos del Cum de México, las reclamaciones y rencores salieron a relucir (claro después de unos tequilas que habían estado sirviendo los anfitriones del vagón 2, es decir los de basket ball, que siempre fueron un desmadre, pero esos sí eran invencibles)
En fin ellos reclamaban que a los de futball, es decir, a nosotros siempre se nos daba mucha preferencia lo cual desde luego era cierto, que nosotros teníamos casilleros, jacuzzi, entrenadores personales y los demás a duras penas llegaban a cancha, lo cual también era cierto, resumiendo les cagabamos y no nos podían ver (que fijados no???)
En fin después de unos tequilazos las cosas se relajaron y la convivencia cada día mejoraba, siempre nos íbamos a apoyar los unos a los otros (cosa que les reventaba a los de las demás escuelas, porque ellos no llevaban porras) en fin, todos estábamos motivadazos, tanto que el profesor Walo, el mismo que nos llevó a ver la película de Pink Floyd a la capilla, dijo, yo me comprometo a que si ganan las tres selecciones el primer lugar les ponemos una placa con todos sus nombres....
Orale, sonaba chido, en realidad la meta estaba muy difícil pero bueno era otra motivación, aun recuerdo la semifinal que jugamos contra Guadalajara, en donde ganamos 3-1 y nos tuvieron que sacar escoltados por policías, porque la gente literalmente nos quería linchar, después pasó lo mismo con basket y con volley, en fin nosotros fuimos los que ganamos primero, después fuimos a apoyar a los de basket que ganaron sin problema alguno, los de volley si sufrieron se fueron a cinco sets, estábamos clavados en animarlos y sacar el coraje que a veces (muchas veces) necesitamos.
Cuando ganamos absolutamente todos los miembros de la comunidad del D.F. se metieron al salón en donde nos concentrábamos y brincamos y coreamos y cantamos, nos bañamos con champagne, papas, hermanos, amigos, primos, entrenadores y jugadores unidos en un instante, que seguramente pasará por mi mente en las fotos que supuestamente ves cuando te vas a morir. Ese ha sido uno de los mejores días de mi vida.
El día de hoy por azares, encontré la foto de la placa que nos prometió Walo, es la placa más grande que está en el gimnasio, ahí están nuestros nombres, en las paredes y en la historia del Glorioso CUM, hoy ya no hay equipos, los amigos cada vez estamos más dispersos, sin embargo cada persona que vivió ese torneo, estoy seguro que siente lo mismo que yo.
Back in the summer of the 69.......................Bryan Adams

REMINISCENCIA HISTORICA....

OK, estamos de acuerdo que cuando los españoles cambiaron a los indígenas (es decir, a nuestros ancestros) espejos mierdas, por el valioso oro que tenían los aztecas, era porque los espejitos les deslumbraron, porque era novedad, porque era algo diferente, porque brillaban chido, pero a fin de cuentas nuestros grandes ancestros (digo no sé que tanto se hayan tardado los weyes tampoco) al haberse dado cuenta de la pendejada que habían realizado pararon de hacer tales intercambios.
Bueno la metáfora queda perfecta, la experiencia siempre es importante porque nos enseña los errores que cometimos, en el pasado, siempre lo vemos en retrospectiva porque al parecer cuando tomamos la decisión, estuvimos (como no wey) plenamente seguros de que la decisión que tomamos es la más acertada.
Hasta ahí todo va bien, pero cuando ya sabes que es lo que está pasando y vuelves a repetir una y otra vez el patrón, aun a sabiendas de que lo que haces está mal hecho, pues entonces estás bien pendejo............ Miguelito despierta cabrón, lo que estás viendo (o mejor dicho viste) es un espejismo ok, es-pe-jis-mo. No vale, No sirve, NO niño eso NO.

ILUMINATTI

OK, traté lo juro, pero es que la muerte del papa como quiera es un acontecimiento digno de mencionarse, comenzaré diciendo que aunque soy (o mejor dicho me considero) muy católico aun cuando en realidad no cumplo al pie de la letra con los supuestos mandamientos de la iglesia, tales como ir a misa, confesarse, ser misericordioso, humilde, sencillito y carismático (no pus que chiste jeje) etc. etc.
En realidad no soy muy (es decir nada) devoto de la Iglesia, porque bueno pues no ha sido merecedora de (por lo menos) mi respeto, con tanto padre gatorade que hay suelto y con tanta manipulación, robos, bueno Benito Juárez tuvo sus razones eh ¡¡¡¡ etc. etc. Creo que no es difícil entender mi postura.
Sin embargo, aun a pesar de mi (supuesta) rebeldía ante la Iglesia y ante los padrecitos y ante la insistencia de mi señora Madre (que esa para que vean sí que es una Santa, para aguantar a los hombres que le tocaron, lease mi papa y dos angelitos) acudí al autódromo hermanos rodriguez para ver al papa, mi amiga Dorothy, siempre tan espléndida, me regaló dos boletos casi casi vip, para poder acceder a tan concurrido evento.
He de confesar que fui escéptico y un poco a regañadientas, hacía un frío de lachi y estaba cansado (según yo, porque en ese entonces no hacía ni maíz), llegamos muy temprano, cuando íbamos cruzando ríos de gente, me percaté que muchos miles, se habían quedado a dormir para poder ver al papa, lo cual es digno de admirarse o de risa, según el caso, en fin quedé un poco sorprendido, al rato, empezaron las porras, y la energía positiva de todas las personas que estábamos reunidas comenzó a fluir, se sentía mucha paz, alegría, excitación, risas, llanto, tooodo causado por la visita de Juan Pablo II.
De repente pasaban los helicópteros y la gente especulaba que ahí estaba el papa, de repente alguno que otro irreverente ( entre ellos su charro negro ) gritaba (mos) sí es veanle el gorrito, o es gorra, ahh sí es gorra es que viene de rapero etc. etc. (bueno babosadas siempre salen no?) además las miradas implacables de las monjas nos hicieron callar jeje, (que aburridas)
En fin, cuando aterriza el papa y empieza a avanzar hacia nosotros en el tan conocido papa móvil, todo mundo guardó silencio, hasta que alguien como que después del shock comenzó a gritar y aquello se pareció al concierto de Guns and Roses que fui en cuarto de prepa, la banda se desbordó de alegria y de emoción al ver al papa, una que otra lágrima salió por la emoción colectiva contagiada (he de confesar que también derramé un par, a mucha honra).
La experiencia fue inolvidable, retomando el comienzo del post sigo diciendo que a pesar de estar a veces (o casi siempre) en contra de la Iglesia, tengo que reconocer que el papa Juan Pablo II, era un líder que iluminó la vida de muchas personas incluyendo la mía, las palabras sabias que pronunció de forma precisa, me llegaron y de lo que me acuerdo muy bien de su mensaje es que nosotros los jóvenes de latinoamérica éramos responsables de lo que pasara en el mundo futuro, puesto que en Europa y Estados Unidos había una falta de fe increíble y que por lo tanto nosotros al tenerla, debíamos de comprometernos con nuestro mundo, tal cual y se comprometió Jesús (y bueno ese gallo es imposible matarlo, el argumento de que un brother vino y dio la vida por tí, está un poco difícil de destruir no?) sin embargo, independientemente del origen de sus palabras, el mensaje es claro y válido, tanto para cristianos y no cristianos, el punto es comprometerse, primero lo debemos de hacer con nosotros mismos, con nuestras familias, amigos, parejas, y al final ese compromiso se refleja en el mundo, thats how it works.
Gracias a Juan Pablo Segundo por iluminar mi vida, un iluminado que siempre vivirá en nuestro recuerdo.
Descanse en paz.
La porra que más me gustaba era la de:
JUAN PABLO HERMANO YA ERES MEXICANO ¡¡¡¡ y después el papa decía, sí soy mexicano.
No manches nos faltó tequila para ir a brindar con nuestro compa(pa) mexica
agur

lunes, abril 04, 2005

IDEAS

Hoy sólo hoy, tal como los AA
Siento que la vida se parece mas a Las Vegas que a Friends,
Siento que la canción de mi vida es Everyday de Bon Jovi,
Siento que me cambiaria tres meses y sólo tres por Jon Bon Jovi, o de perdida por Michael Jordan,
Siento que necesito algo nuevo
Siento que necesito volar
Siento que estoy muy preocupado y que me pesa avanzar
Hoy toca sacar la casta y la experiencia
Hoy toca chingarle y luchar
Hoy toca pedir consejo y ayuda
Hoy toca salir a cantar

uuuuhuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu
Thx D, por la inspiración

WHAT IF.........

Que tal si tuvieras absolutamente todo lo que quisieras,
Que tal si te sintieras exactamente como te quieres sentir,
Que tal si trabajaras exactamente en donde siempre quisiste,
Que tal si estuvieras en donde quieres estar,
Que tal si no tuvieras miedo,
Que tal si te atrevieras a ser feliz,
Que tal si te quisieras y valoraras mil veces más,
Que tal que no dudaras y actuaras cien por ciento con el corazón o con la mente, pero sin dudas,
Que tal si tu autoestima estuviera exactamente en su lugar ni más ni menos,
Que tal si rompieras esquemas,
Que tal si te conocieras mucho mejor,
Que tal si cambiaras tu forma de pensar, de comer de tratar a los demás,
Que tal si fueras correspondido precisamente por esa persona a la que quieres,
Que tal si todo fuera como antes,
Que tal si no hubiera pasado ese acontecimiento que te cambió la vida,
Que tal si no vivieras aquí,
Que tal si nos proponemos empezar desde el principio,
Que tal si empezamos desde hoy, porque....
Que tal si se cumple ????

EN DONDE CHINGAOS LA DEJÉ......

En donde podrá estar, siempre trato de hacer mis movimientos friamente calculados, como el chapulín, sin embargo a últimas fechas, estoy intranquilo, el mounstruo que habita en mí, está inquieto, no entiendo que pase, es como un presagio, siento que sentir o presentir esto, me incomoda, o alomejor es que siento algo, siento que , me niego a aceptarlo, porque no puedo, simplemente es muy difícil para mí pensar que algo se fue, o se me va de las manos, pero tendre que consultarlo una vez con el oráculo y con mis gurús para precisar el origen del (pre)sentimiento.
Por otro lado, es sentirme vivo es saber que respiro y que pensar y repensar a veces no me llevan a ninguna conclusion, es tratar de escapar de una realidad que pudiera ser muy chida y que precisamente por eso (me da pavor) Pero que pasa entonces, que es lo que quiero (que no te queda claro ....) definitivamente hoy, otra vez, para variar llego a una (ootra...) encrucijada en la vida y necesito ser de nuevo el chavito (medio) rebelde que fui o el capitán del equipo de futbol que no dudaba y era implacable con sus decisiones para con su equipo o el estudiante incansable de la libre que con tal determinación estudiaba 26 horas diarias si era necesario y no escuchar a nadie más que a mí, y dejar atrás todo lo que se necesite y salir y no detenerme a pensar tanto, para poder actuar, porque a veces me siento paralizado, y es totalmente incongruente con mi posición ante la vida, claro que crecer duele y es más fácil ser niño y obdcer o seguir a quien quieres, pero la vida y Dios nos dan la oportunidad de tomar nuestras propias decisiones y de labrar nuestro futuro.
Así que mundo agárrate caon.
Lets see how it works, wish me luck ¡¡¡

ANSIEDAD

Tuve, literalmente, que huir para, supuestamente, evitar estar tentado por el mal, sin embargo desde la distancia, posiblemente, sufrir es más pesado, la ansiedad en sí es un sentimiento espantoso, dentro de los sentimientos que tengo bien ubicados en mi realidad la incertidumbre es uno de los que más me cagan, sin embargo es el que la da mucho sabor a la vida, el hecho de poder resistir los embates de ansiedad para mí es un logro, así que lo logré.....
Precisamente en estos cuatro días, además, logré un desapego que tenía que darse, es cagante que los padres tengan razón, sin embargo casi siempre la tienen, me da mucha lástima y alegría saber que lo hecho, está bien hecho, que hay que dejar cosas atrás por más que nos duela, que existen caminos que por más que quieras reconciliar, son irreconciliables, que aunque en esencia parezcamos muy similares, prácticamente seamos polos opuestos, y por eso el cariño y la admiración mutua, y por eso la aparente necesidad de juntarnos y compartir, pero al momento de compartir, nos damos cuenta que únicamente existe un pasado que une el lazo que irremediablemente se hace más delgado, como el de las películas, ese que empieza a desgastarse y al final sólo queda una hebra que sostiene una carga pesada..... de recuerdos y de aparente comunión, pero en realidad tampoco es que existiera ese lazo tan cabrón. Más bien creo que las circunstancias de nuestra vida, nos fueron llevando poco a poco a reunirnos y siempre renegar y siempre volver y siempre disfrutar y siempre sufrir y siempre recordar y siempre volver............
Carajo, parece que poco a poco nos destruyen el pasado del cual ya en realidad poco queda, sin embargo no puedo cargar con sobreequipaje, no me alcanza la lana para pagarlo y además estoy cansado y cagado de ser el pinche cargador oficial, ni pedo.... este finde logré el desapego deseado ahora lo enfrento con todas las consecuencias....... good luck 4 me ¡¡¡¡

ESCASEZ

En el transcurso de mi vida, no pocas veces en alguna circunstancia he sufrido de la escasez de algunas cosas, digamos por ejemplo de amor, dinero, amigos, pieles, etc etc. etc.....

Este fin de semana fui a Ciudad Obregón, Sonora, (para variar un poco) a una boda (y dale..... ) la verdad es que sentí la necesidad de largarme de la ciudad, (para variar otro poco), es curioso como -la rutina- inexistente en mi caso, o por por lo menos poco evidente, te colma y te empuja a nuevos horizontes.
La novia, hermosa, el lugar adecuado y muy bien puesto, los invitados especiales (es decir, nosotros por que habíamos ido desde la capirucha, atendidos de forma espectacular)
En realidad lo que más curiosidad me dio de esta experiencia es la escasez de agua que existe en ciudad obregón, sí , a ciudad obregón, le hace falta agua, pero agua caliente, hace un pinche calor indescriptible, cuando caminaba por la calle, sentía que me derretía (claro tomemos en cuenta que soy chocolate) y por fin a la hora de bañarnos para estar listos, que que que quéeeeee
No hay agua, wey, pero fría......... el agua salia como de aguas termales y estaba hirviendo, en realidad jamás pensé que se sufriera tanto bañándose con agua caliente pero es una tortura bastante efectiva, en fin... la otra escasez que vivimos el pichi y yo, fue la escacez, de pieles, dado que como es un pueblo chico infierno grande, pues todas las niñas de nuestra edad, están más que pedidas, dadas y algunas recicladas, pero todavía no llegamos a ese punto.
En fin quiero agradecer al Roberto y a la Ana Cristina por haber sido nuestros anfitriones oficiales durante el viaje y por desvelarse y procurar que nuestra estancia fuera lo más agradable posible, que en realidad lo fue.
Tenía muchas ganas de conocer San Carlos, así que fuimos para allá, mis amigos sonorenses, siempre hablaban de las pedas y fiestas memorables de san carlos, sin embargo es una playita bastante normalita, con el agua fría, aunque la vista definitivamente es muy distinta, dado que tiene montañas justo en frente del mar, el cerro del tetancahualli, para ser exactos, le da un toque especial a la playita, en fin........ otra experiencia para sumar.
Gracias a toda la familia, de Obregón, gracias al pichi, gracias a Dios....